دیار خشک از نظر زیست محیطی قبل از دهه 70 شاخص های منحصر بفردی داشت و نیاکان ما طوری سرزمین را آمایش کردند که با هر بارندگی کمی ،ابهای سطحی هدر رفت نشده و به کلبه های کلو ،که ابریزهای جاداری بودند سرازیر و جذب سفره های زیر زمینی میشدند.ولی افسوس این کلبه ها با ندانم کاری و بدون هرگونه بررسی از چرخه زیست محیطی خارج گردیدند و برای ما تخم اه و افسوس کاشتند و رفتند.کلبه کلو در مرکز ده علاوه بر ذخیره سازی اب ،برای مردم ،ایینه ای از امید،اعتماد بنفس و روحیه بخش بود،زیرا مردان در روزهای کاربند در اطراف کلبه جمع میشدند و ضمن اینکه از هر دری سخنی می گفتند به ابهای کلبه نگاه می کردند و از قحطی و خشکسالی هراسی نداشتند.از دیدگاه روانشناختی هم ثابت شده ،زمانی که انسان به مکان تجمیع اب نگاه می کند ولو استخر یا کلبه ای کوچک،ان نگاهها ارامش بخش و فرحبخش است و کلبه ها، یکی از دلایل رشد شخصیتی،متانت،صبوری،میهمان دوستی،نوع دوستی و مهربانی مردم ما است.
خشک،.دارای یک جامعه فرهیخته و دارای میراث های متنوع و گوناگونی است و اینها عصاره باورها، دانش،فرهنگ و بطور کلی هویت ما را تشکیل میدهند....ادامه دارد.
طی