در این پست خاطره هایی از خشکی ها نگاشته میشود که در نوع خودش بی نظیر واز دانش ,بینش وکیش ممتاز شخصیتی برخوردار باشد.و انتظار میرود دوستان طبق گفته حافظ عمل نموده ودر بیان دل نوشته هایشان محافظه کار نباشند:
فاش می گویم و از گفته خود دل شادم بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم
اولین مورد:
در حدود 70 سال پیش چند تن از پدران ما از جمله شادروانان ملا محمدحسین عباس(آقای غلامی)،ملا محمد رمضان(آقای مرتضوی)،ملا علی حمید ،
ملا عیسی حمید(آقایان عبداللهی) و ملا محمد نوروز( آقای روزی) برای چوداری رهسپار دیار غریب می شوند.در همان زمان هم ،ولایت ما گاه و بیگاه دچار
قحطی و خشکسالی های متمادی می شود و پرخو ها و کندیک ها هم خالی از گندم و با این بی بارندگی تمام دارایی آنها یعنی گوسفندان کس مخر شده و
یک گوسفند حتی با یک پول سیاه نارو هم معامله نمی شود لذا گوسفندا را برای فروش برداشته و توشه راه آنها دو سه قران پول از برای روز مبادا و تکه