آیین های داوطلبانه و مهرورزی در خشک

همچنانکه در بخش ،خشک دیار مهتران و مهرگان سخن رفت،وجود دشواریهای سالخوردگان و سالمندان و پیران ودر یک جمله ،آنهاییکه رگ و خون و پوست و تمام سلولهای بدن ما از آنهاست،همه مارا سخت بخود مشغول کرده است.سالیان سال است که در  دیار عزیز ما فقط تلک تلک عصای بزرگان ما طنین انداز است ،بعصی از آنها به پیروی از فرزندانشان برای آسایش فرزندان و خودشان زادگاه و موطن یک عمر خاطره را رها کرده و هجران گزیده اند ،اگر چه آنها نزد فرزندان خود هستند اما روح و روان آنها با گوسفندان و مالها و سرزمین دیار خود هست .نمیدانم چرا ولی بیشتر پیران ما خانه خودشان را  که جز صفا و صمیمیت چیز دیگری در آن یافت نمیشود با بهترین شرایط زندگی خارج از خشک عوض نمیکنند.و این بعضی مواقع فرزندان را دچار بحران میکند و کار بجایی رسیده است که فرزندان هم علی رغم میل باطنی اشان بودن والدین در خشک را ترجیح میدهند و مواردی که در خشک دیده میشود این اعتماد را دو چندان میکند.

عظمت کار داوطلبانه:

خشک دیار مهتران و مهرگان

در دورانهای خیلی دور در زمانیکه هنوز سایه فئودالی بر جامعه ایرانی حاکم بود دوران سالمندی چنین بلایایی برای جامعه جوان نشده بودو اگربوده هم خیلی بازتاب گسترده ای نداشته است.زندگی بدین شکل بود که چندین خانواده با چندین فرزند قد و نیم قد در یک منزل آنهم دور تا دور حیاط  و هر خانواده هم  در یک خانه زندگی میکردند.اولندش که نزدیک به یقین پیر خانواده چه مادر و چه پدر وقت بیمار شدن و شاید مردن را نداشته اند.