برای نسل ها و در اعصار گوناگون این سوال مطرح بوده که خشک بر چه اساسی نامگذاری شده است؟
دو روایت مطرح است ،یکی فاقد سندیت و غیر عقلانی اما کثیر القول و دیگری مستدل و عقلانی و کمتر توسعه یافته.
روایت اول: می گویند روزی روزگاری پیر مردی عارف و به جا رسیده خسته و کوفته وارد روستا می شود در نزدیکی ده باغ انگور با صفایی وجود داشته است(احتمالا جیم خانه) و باغبان صاحب باغ در باغ حضور داشته است،پیر مرد عارف از باغبان درخواست خوشه ای انگور می کند،باغبان نگاهی تحقیر آمیز به او می کند و در نهایت از انگورهای چقوک خورده و له شده و نا مطلوب برای این پیر می آورد،پیر سالخورده نگاهی غضب آلود به باغبان می کند و از خوردن امتناع جسته و با صدای بلند می گوید بار خدایا این باغ و منطقه را خشک بگردان.شور بختانه این روایت توسط خیلی از خشکی ها هم دهان به دهان نقل شده و می شود.به چندین دلیل این روایت نه تنها مستدل نیست بلکه بوی بیگانگی نیز می دهد.
1-نام قبلی خشک چه بوده است؟کسی نمی داند.
2-آیا یک شخص عارف و درویش بخاطر یک خوشه انگور(نفس اماره)چنین نفرینی بر مردم روا می دارد؟ در واقع گناه یک نفر برای چتدین نفر و منطقه و نسل ها؟مصداق گنه کرد در بلخ آهنگری؟
3-یک باغبان خساست بخرج داده ،خانواده او و دیگر مردم و نسل های بعدی ؟
4-آیا با نفرین یک فرد چنین اتفاقاتی رخ می دهد؟
5-علی رغم خشکسالی های متوالی،آب منطقه از غنای نسبس برخوردار است بنحوی که به جاهای دیگر صادر می شود.
6-نهال سبز و قرمزی در خشک بالیده و موجب آبادانی مضاعف گردیده است.
7-جمعیت خشک با آنکه جوانان کمتر ماندگار هستند اما همچنان پر جنب و جوش است
روایت دوم: هم مستدل و هم عقلانی
می دانیم که رودخانه از مظاهر آبادانی است و قدمت آن چیزی کمتر از عمر کره زمین است و در نقشه اطلس ایران نام رودخانه کنار روستا به نام خشک بخاطر فصلی بودن آن نامیده می شودومعروف است و جغرافی دانان کاملا آن را می شناسند. و بدیهی است که سر زمین بعد از آن شکل گرفته است.پس نام خشک بر گرفته از رودخانه اش می باشد.
در باره سنت هایش اگر چه قبلا صحبت به میان آمده است در عین حال خواهم نگاشت.